Anneanneye veda...

(22.09.2014) dün akşam iş çıkışı koşarak ulaştığım teyzemin evinde, yanında kaldığım 4,5saat boyunca ellerini ellerimin içinden ayırmadan, okşayarak, öperek, koklayarak ve severek, yüzünde gülümsemeye sebebiyet vererek  anneannemle hayattaki son buluşmamızı son olacağını bilmeden yaşadık. (23.04.2014) Bu sabah anneannem ebedi istirahatına uzandı ve bizleri -çocukları, damatları, torunları ve torunlarının çocukları- burada; bu dünyada yaşayacaklarımızla başbaşa bıraktı. 88 senelik hayatının - benimle- birlikte geçirdiğimiz  33 yıllık serüveninde gülerek, ağlayarak, eğlenerek, konuşarak, tartışarak, birbirimizi kırmadan hep koşulsuz şartsız severek maceralar yaşadık. O' nu tanıma fırsatım olduğu için çok şanslıyım, çok şey paylaşma fırsatımız olduğu için de öyle... 88 yaşına kadar yaşadığı hayatın iyi yanlarının kötü yanlarına oranla oldukça fazla olması onun için de bir şanstı... Bizimle birlikte olduğu her anı fotoğraflayan tüm aile büyüklerine de ayrıca teşekkür ediyorum çünkü hatırlamak istediğimiz, unutmak üzere olduğumuz tüm güzellikleri o fotoğraflarla ölümsüzleştirdiler. Hayatımda tanıdığım en güçlü, en azimli, en vazgeçmek bilmeyen kadınlardan biridir anneannem, bir diğeri de annemdir zaten.

24.09.2014 öğle namazını müteakip; anneannemi ebedi istirahatgahına uğurladık. Huzur dolsun ruhu, keyifle izlesin orman yeşili-bal rengi karışımı gözleriyle bizi gökyüzünden ve güneş gibi parlasın sarı saçları burada olduğu gibi; bizi ve herşeye rağmen mutlu olduğumuzu gördükçe. Biliyorum ki anneannem bizim mutluluğumuzu ister, biliyorum ki güçlü kadın sever ve biliyorum ki bizi asla yalnız bırakmaz.

Seni seviyoruz anneannem, nur içinde yat...

Anladım ki ölüme hazırlıklı olmak diye birşey yok. Sevdiklerimizi kaybettiğimiz her ölüm, erken ölümdür... Yaşı kaç olursa olsun, sağlıklı  veya hasta olsun fark etmiyor; bu son gidiş insanın canını çok acıtıyor.